Garden route
Twee dagen in een (te luxe) hotel in Port Elizabeth klinkt natuurlijk goed en is het ook wel maar het maakt me ook lamlendig. Feitelijk doe ik helemaal niets dan een beetje luieren en wat rondlopen en de was doen. Ik sta laat op en verlies me vele uren in mijn E-reader. Voordeel is wel dat tegen de tijd dat ik weer op de motor stap, ik ook direct zin heb om te rijden. De rustdag was perfect gepland, de regen kwam met bakken uit de hemel maar als ik Port Elizabeth weer achter me laat schijnt het zonnetje. Warm is het echter niet en het wordt de komende dagen ook alleen maar kouder.
Van een anonieme toerist in een stad verander ik weer in een reiziger en heb alweer aanspraak bij het eerste het beste benzinestation. Een aantal lokale motorrijders stoppen en we drinken koffie en kletsen wat.
Mijn plan is om de komende week de kust te volgen naar het westen, naar Kaapstad. Rechtstreeks is het zo’n 700 kilometer maar er liggen een aantal mooie bergpassen op me te wachten die me steeds van de kust het land in zullen voeren. De volgende bergpas brengt me dan weer terug op de kustlijn. Al met al lopen de kilometers zo toch weer op en de 700km worden uiteindelijk 1750 kilometer.
Het landschap is compleet anders dan de afgelopen weken. Links zie ik de mooie blauwe Indische oceaan terwijl rechts de bergen omhoogschieten. Ik zie ineens weer groene weiden met koeien, bossen en heel veel groen. Weer eens wat anders dan zand en savannes. Waar de temperatuur in Botswana nog rond de 35 graden was zie ik nu temperaturen beneden de 10 graden. Ik heb alleen zomerhandschoenen bij me dus zet de handvatverwarming maar aan. Ook heb ik de voering in mijn jas gedaan en een thermobroek onder de motorbroek. Toch geniet ik van het rijden, het groen en de vergezichten over zee. De plaatsen die ik aandoe zoals Plettenbergbaai en Knysna voelen ook echt aan als Europese kustplaatsen. Gezellige sfeer, allemaal restaurantjes en surf dudes.
Ik overnacht in Knysna maar trek vanaf daar de bergen in over de Prince Alfred pass. Een kleine 100 kilometer over gravelpaden en van zeeniveau de hoogte in. Ik verlaag de luchtdruk in de banden en ben een paar uur met de route bezig en vermaak me prima. Regelmatig stoppen om te genieten van het uitzicht, de bergen en de rust. Na de pass rij ik nog een kleine 100km en vind een camping in Oudtshoorn. Ik kom trouwens allemaal plaatsjes tegen met Nederlandse namen zoals, Avontuur, Klaarstroom, De Vlugt, Aangenaam enz. De volgende dag laat ik de tent staan en rij een route over de Prince Swartberg pass naar het plaatsje Prince Albert. Weer waanzinnig mooi, onverhard en de hoogte in. De haarspeldbochten zijn soms een uitdaging, het wegdek is daar vaak slecht of er ligt los zand. Vangrails kennen ze niet en je moet niet over het randje gaan maar alles gaat zoals het hoort. 
Ik heb nu duidelijk de lange uitgestrekte routes van Namibië en Botswana ingeruild voor onverharde bergpassen en ik geniet. Als ik de volgende dag kamp opbreek om richting Barrydale te rijden heb ik een nacht met regen achter de rug. De tent is nat en er zit nog meer regen in de lucht zo te zien. Na een half uurtje rijden is het inmiddels 4 graden, staat er een windkracht 5 en regent het continue. Ik heb het ronduit koud en laat een deel van de route vervallen en koers rechtstreeks naar een B&B waar ik bij aankomst bij een houtkachel mezelf opwarm met warme chocolademelk.
Toch ziet het weer er voor de rest van de week niet slecht uit. Uiteindelijk eindig ik met 40 graden op het dashboard. Van 4 naar 40 graden dus in drie dagen tijd. Ik zit nu op de Gardenroute en de weg R62 en later de R44 zijn spectaculair mooi. Met name die laatste weg volgt de grillige kustlijnen met mooie bochten en hoogteverschillen. Ik tip natuurlijk even het meest zuidelijk puntje van Afrika aan, daar waar de Indische en Atlantische oceaan bij elkaar komen. De verplichte foto’s wordt gemaakt en ik geniet verder van de R44. Ik meen oprecht als ik zeg dat deze weg echt in mijn top vijf hoort van mooiste wegen ooit bereden met de motor. Ik rij door de wijngebieden en kom bekende wijnnamen tegen zoals Stellenbosch en Franschhoek. Langzaam maar zeker kom ik in de buurt van de plaatse waar ik zaterdag de motor moet inlevern voor transport terug naar Nederland. De reis komt ten einde en ik sluit af met een mooie camping aan de westkust van Zuid Afrika. Mijn tentje staat bijna op het strand en als de zon rood in de oceaan is ondergegaan val ik in slaap bij het geluid van de brekende golven. Een mooie afsluiting van de reis. Rest mij alleen nog de motor inleveren en twee dagen de toerist uithangen in Kaapstad. Het was weer een bijzondere reis en met name het deel van Namibië was indrukwekkend. De uitgestrektheid, de droogte en de vele onverharde wegen spraken me erg aan. Het gebied was duidelijk veel toeristischer dan de landen waar ik in mijn vorige reizen doorheen trok. Het contact met de bevolking was dan ook anders, voor hen was ik één van de toeristen in plaats van een reiziger. Neemt niet weg dat de contacten wederom altijd erg fijn en vriendelijk waren. Ik kan me zomaar voorstellen dat ik hier nog een keer terug kom. Dan wel met een 4×4 en Anja! Nu eerst naar huis.
Geef je nu op voor een automatische email. Elke keer als er een nieuwe Blog wordt geplaats krijg je een e-mail.
Geef je nu op voor een automatische email voor wanneer er een nieuwe Blog wordt gepost.